Redactie of editing zoals het ook wel wordt genoemd, kun je als auteur niet. Je bent als schrijver een beetje “leesblind”. Het verhaal volgt een logische volgorde en je bent ervan overtuigd dat het compleet is. Je kunt je niet voorstellen dat er iets op is aan te merken.
Geloof me, dat is een illusie. Zonder redactie is het echt, nooit en te nimmer, foutloos. Een voorbeeld. Ik heb de thriller voor dit jaar, voorlopige titel “De Russische Roulette” geschreven. De uitgever, Celtica Publishing, verzorgt ook de redactie. Zij heeft mij na de eerste ronde, haar voorstellen tot correctie gegeven. Nadat ik de opmerkingen heb beantwoord en schrijfstijl en het verhaal heb aangepast, is het terug naar haar gegaan. Ik heb een paar dagen geleden haar tweede redactie van het verhaal ontvangen.
Voorbeeld: in het verhaal komt de tekst voor:
‘Hoofdinspecteur, de agent heeft een rapport van het delict opgemaakt. Heb je dat gelezen?’ vraagt hij.
Opmerking van mijn redacteur: In dit geval wordt er een aangifte ingediend. Daar wordt geen rapport van gemaakt, maar een aangifteformulier. Zie ook: https://www.politie.nl/informatie/aangifte-klachtdelict.html.
Het woord “een rapport” zoals door mij geschreven, is dus onjuist. Er had moeten staan: “een aangifte” of een andere tekst, maar niet “rapport”. Nu zul je denken, welke lezer valt daar nu over. Maar daar vergis je je in. Er zijn wel degelijk lezers die op een foute terminologie reageren. Dit is slechts één voorbeeld hoe mijn redacteur werkt. Zij leest het verhaal heel nauwkeurig en kritisch. Het kan je als schrijver frustreren dat de redacteur voor jouw gevoel “op alle slakken zout legt”, maar accepteer het, doe er alles aan om je verhaal beter, sterker te maken. Als je daartoe niet bereid bent, laat dan de redactie van je verhaal achterwege. Het bespaart je geld en tijd. Besef dan wel, dat je “voor familie en vrienden” schrijft en je geen traditionele uitgever zult vinden die van je verhaal een boek wil maken. Want een verhaal is echt nog geen boek.
Er is echt helemaal niets mis met het schrijven voor familie en vrienden. Wat ik hierboven heb beschreven, geldt voor mij en andere schrijvers die met een zogenaamde “traditionele uitgever” in zee gaan. Het wordt een ander verhaal als je voor “printing on demand (POD)” kiest. Dan heb je zelf alles in de hand en kun je voor diverse opties kiezen. Een uitgebreide, diepe redactie zoals dat heet door een professioneel, moet je voor betalen. Als je dat er niet voor over hebt, is daar niets mis mee. Je schrijft een verhaal en geeft het uit als POD. Een paar weken later heb je een boek in handen dat je vol trots met iedereen kan delen die het wil lezen. En daar gaat het om: een verhaal schrijven en een uitgever vinden die er een boek van wil maken. Met POD is dat gemakkelijk, echt niet zo duur en het zal je heel veel voldoening geven.
Een stap verder is het werken met een traditionele uitgever. Dan volg je als schrijver een heel ander traject.
Volgende keer meer over hoe je van je verhaal een boek kunt maken. Ik zal daarbij het POD uitgeven en werken met een traditionele uitgever, wat meer toelichten.
Rolf